Hannigram short fanfiction

Fanfik z serialu Hannibal, jeśli nie oglądasz, to możesz nie zrozumieć. Jeśli oglądasz lub masz zamiar oglądać, to:
UWAGA! SPOILER ALERT!
Jeśli nie oglądałeś jeszcze finałowego odcinka 3 sezonu Hannibala, nie czytaj. Fanfik zawiera bardzo ważny i dokładny spoiler, bo przedstawia ostatnią scenę z punktu widzenia Hannibala. Jeśli jesteś już po i twoje serce dalej czuje się złamane i puste, to spokojnie możesz iść czytać. Złamię ci je bardziej xD
__________________________________________________________________________

"Rzeczywiście jest czarna w świetle księżyca" mruknął, oglądając swą zakrwawioną dłoń. A ja patrzyłem na niego, na poranionego, pokrytego krwią zarówno swoją jak i Dolarhyda lwa, który jeszcze przed chwilą był owieczką. Czułem dumę. I szczęście, które za każdym razem przychodziło w towarzystwie tego cudownego faktu: wspólnie zabiliśmy Wielkiego Czerwonego Smoka, którego krwawe skrzydła rozłożyły się na kamiennej posadzce.


Pomogłem Willowi wstać, czując, że za chwilę sam upadnę. Trzymaliśmy się, oddychając ciężko, a ja cieszyłem się z naszej więzi, którą umocniło niedawne morderstwo. Czy on też to czuł? Czy miał świadomość, że stał się mną? Że nareszcie nie musi się z tym kryć?

"Widzisz? Tego dla ciebie chciałem, Will." Chciałem, żeby to poczuł. Chciałem, żeby był tego świadom. Chciałem, żeby to przyjął. "Dla nas obu". Patrzyłem na niego, próbując dostrzec jakieś uczucia w jego oczach. Rozumiesz, Will? Nigdy nie byłem przeciw tobie. Zawsze byłem z tobą.

Jego delikatny lecz całkowicie szczery śmiech zdradził, że wiedział o tym dobrze. "To piękne", wyszeptał. I wiedziałem, że tak właśnie myśli. Że też uważa nasz czyn za piękny. Że akceptuje mnie tak, jak ja akceptuję jego. Ścisnął moje ramię, jeszcze raz patrząc mi w oczy, po czym oparł głowę na moim ramieniu. Początkowe zaskoczenie szybko zmieniłem w reakcję, wtulając policzek w jego włosy i mocno chwytając przód jego koszuli. Zaakceptował mnie. Pokochał mnie. Przyjął mnie. Odkąd go poznałem niczego więcej nie było mi trzeba. Chciałem tylko jego miłości.

Chłonę każdą sekundę z przyjemnością, wciąż bojąc się, że to zbyt piękne by było prawdziwym. Will obejmuje moją szyję ramieniem, a ja zatracam się w tym na chwilę, jednak dostatecznie długą, by Will pociągnął mnie ze sobą w dół klifu.

Szok, zrozumienie, dostosowanie się. Nie puszczam go, tak jak on nie puszcza mnie. Lecimy razem, a ja skupiam się, by zapamiętać tą chwilę - gdy trzymam w ramionach mężczyznę, którego kocham, a on trzyma mnie. Gdy razem uderzamy w lodowatą wodę, całkowicie się w niej zanurzając. Gdy ciągniemy się wzajemnie coraz bardziej w dół, tak jak robiliśmy to od pierwszego dnia naszej znajomości.

Gdy idziemy na dno.

Razem.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Taki mały cosik. Napisany około północy, bo ten finał nie daje mi teraz spać. Nie wiem, czy się wam spodoba, ale czułam, że muszę to opublikować, bo umrę. Wiem, że większość z was czeka na PewdieCry, więc na pocieszenie powiem wam, że w najbliższym czasie wrzucę nowy rozdział :)
Ten fanfik to mój swoisty hołd dla tego serialu. Pewnie mało kogo to obchodzi, ale Hannibal był jedną z lepszych serii jaką oglądałam i chyba mogę z czystym sercem powiedzieć, że jest moją ulubioną. Skończył się za szybko, wciąż czekam na odnowienie serialu i mam nadzieję, że kiedyś do nas wróci ;__;

Brofist,
Maru <3