Świat, w którym chcieliśmy żyć. Rozdział czwarty, część pierwsza.

IV

Ta pobudka nie należała do najmilszych w jego życiu. Cry spał sobie spokojnie, gdy nagle poczuł, że na twarz spada mu coś ciężkiego, ale miękkiego. Zamrugał, nie do końca wiedząc, co się dzieje. Słyszał jakiś przytłumiony, niewyraźny głos, nie mógł rozróżnić słów. Dopiero gdy ściągnął ten dziwny przedmiot z twarzy, którym okazała się poduszka, mógł dokładnie usłyszeć głos Pewdie’go, który właśnie na niego krzyczał:
- Stary, ja rozumiem, że byłeś zmęczony, ale jest już trzynasta. TRZYNASTA! Dwanaście godzin snu, nie uważasz, że to przegięcie? Cztery godziny temu stwierdziłem, że dam ci pospać, bo musisz być wyczerpany, ale teraz to już przesada!
- O co się tak bulwersujesz…? - wymamrotał Cry, sięgając po okulary. Założył je, przeciągnął się, ziewając i wstał z łóżka. - Pragnę przypomnieć, że wczorajszy dzień nie należał do najprzyjemniejszych i był dość męczący, więc miałem prawo do snu. Pytanie jest raczej, dlaczego wstałeś tak wcześnie?
- Wcześnie? Dziewiąta rano to normalna godzina. Nie mogłem wiecznie leżeć w łóżku, w przeciwieństwie do ciebie.
- Może potrzebowałem się zregenerować? Wiesz, nie miałem żadnych leków, a wstawanie z martwych jest kłopotliwe dość - Cry rozejrzał się po pokoju, po czym zwrócił się do Pewds’a. - Gdzie są ubrania? Potrzebuję się przebrać…
- W tej szafie koło telewizora - wskazał, wzdychając cicho. - Zastanów się, co chciałbyś zjeść, możemy zrobić jakieś śniadanie… Albo raczej obiad.
Cry tylko prychnął pod nosem, po czym zaczął naśladować głos Pewds’a. Usłyszał cichy śmiech za plecami.
- Przestań, głupku. Idź się przebierz, przynajmniej zrobisz coś pożytecznego.
Brunet przebrał się w jakieś jeansy i czarną koszulkę z nadrukiem przedstawiającym kota - nie miał za wiele do powiedzenia w kwestii ubrań, nie on decydował o ich doborze. Wyszedł z łazienki i zastał Felixa przeszukującego półki w kuchni.
- Znalazłeś coś? - Cry rzucił piżamę na swoje łóżko i podszedł do przyjaciela.
- Cóż, wygląda na to, że Alice sprostała naszym oczekiwaniom - blondyn wyciągnął paczkę makaronu i odwrócił się do Cry’a. - Na obiad mamy spaghetti.

Amerykanin nigdy nie robił spaghetti; jadł je wiele razy, ale nigdy go nie przygotowywał, to danie nie wchodziło w pulę potraw, które potrafił wykonywać. W sumie, to nawet lepiej, bo uczenie się tego z Pewdie’m było dość zabawne. Co prawda, makaron o mało nie wykipiał, a sos był dość… dziwny.
- Mieszaj, mieszaj, żeby ciepły był! - Pewds szukał talerzy w szafce, ale od czasu do czasu zerkał na przyjaciela, pilnując, żeby wszystko było zrobione prawidłowo.
- Czy ten sos powinien być tak rzadki? Coś w nim jest… - Cry pomieszał łyżką czerwoną papkę, przyglądając się dokładnie drobnym kawałeczkom… czegoś, co w niej pływało.
- To kawałki grzybów chyba, ewentualnie jakieś mięso, taką przynajmniej mam nadzieję… Zmniejsz ogień, rozgotujesz makaron!
- Nie krzycz, staram się! To moje pierwsze spaghetti w życiu!
- Jak mnie nie zaczniesz słuchać, to będzie twoim ostatnim.

Po chwili Cry wyłączył kuchenkę i do dwóch głębokich talerzy, które podał mu Pewds nałożył makaron, po czym zalał go sosem. Danie pachniało nieziemsko, a Cry był naprawdę głodny. Położył talerze na stole, zabrał sztućce i tackę z startym serem i zasiadł przy stole. Chwilę później dołączył do niego Pewdie, wraz ze szklankami i sokiem. Gdy tylko zauważył ser, wziął sobie sporą garść i wsypał do spaghetti.
- Nie za dużo tego sera? – Cry przyglądał się, jak żółte wiórki roztapiają się w sosie.
- Stary, zapamiętaj sobie jedno – blondyn spojrzał na niego z powagą. – Sera nigdy nie jest za dużo.

Zabrali się za jedzenie. Mimo początkowych obaw co do sosu, który wyglądał dość podejrzanie, obiad był pyszny. Makaron był dobry, nie rozgotowany i nie niedogotowany, ser rozpływał się w ustach. Nawet nie zauważyli, kiedy zjedli już połowę swojej porcji.
- Udało ci się – stwierdził Pewds, nabierając nitkę makaronu na widelec. – Jak na twoje pierwsze spaghetti, jest całkiem dobre.
- Jest przepyszne.
- To nie twoja zasługa, tylko dobrych składników i dobrego nauczyciela. Jak przyjedziesz do mnie, do Anglii, to będziesz gotował sam, bez mojej pomocy. Mogę się założyć, że już tak dobre nie będzie.
- Jesteś bardzo pozytywnie nastawiony – mruknął Cry. – Zakładając, że wrócimy…
Uśmiechnął się lekko, ale w jego oczach dostrzec można było smutek. W trakcie, gdy Pewdie robił plany i mówił o przyszłości, Cry zastanawiał się tylko, czy czeka ich jakakolwiek przyszłość poza bolesną śmiercią na którymś z poziomów tej gry. Im dłużej tu był, tym mniejszą miał na to nadzieję. Prawdopodobnie prędzej lub później zginą…

Cry pogrążył się w czarnych myślach i dopiero po pewnym czasie spojrzał przyjacielowi w twarz. Felix mierzył go wzrokiem, jakby chciał nim zabić. Po chwili brunet poczuł lekki ból w nodze, gdy przyjaciel go kopnął.
- Nawet nie waż się tak mówić – zastrzegł Pewds, marszcząc brwi. – Wydostaniemy się stąd, przyjedziesz do Anglii, zrobisz to cholerne spaghetti i będziesz pamiętał to do końca życia, rozumiemy się?
Cry zamilkł, zaskoczony reakcją Pewdie’go. Czemu mu tak zależało? Przecież on też wie dokładnie, jak niebezpieczna jest ta gra i jak małe szanse przeżycia mają. Czemu go to nie rusza? Czemu jest taki beztroski?
- Bardzo dobrze, chyba do ciebie dotarło – powiedział Szwed, wracając do jedzenia. – Lepiej jedz, bo za chwilę ukradnę ci talerz.
- Jasne, będziemy sobie makaron podbierać? – Cry chwycił sztućce. – Uważaj, bo się skończy pocałunkiem, jak w „Zakochanym kundlu”.
- Na to miałem nadzieję – Pewds zaśmiał się. Cry także nieco się rozchmurzył i roześmiał się. Może rzeczywiście powinien być nieco pozytywniej nastawiony?

Po skończeniu jedzenia Amerykanin musiał pomyć naczynia, słysząc od Pewdie’go, że jest okropnym leniem i że to za karę, że tak długo spał. Z ociąganiem zabrał się za mycie talerzy, jednocześnie spoglądając na zegarek. Cóż, nieco im zeszło, bo wskazówki wskazywały godzinę czternastą dwadzieścia osiem. Cry pozmywał szybko wszystkie naczynia, zostawił wszystko na blacie, do wyschnięcia, po czym rozejrzał się po pokoju.

Nadal nie mieli zbyt wiele do roboty. Był tu co prawda telewizor, ale oglądanie filmów przez cały dzień wydawało mu się dość nużące. Tym razem nie było tu półek z książkami, więc nawet nie mógł sobie niczego poczytać. Może mógłby się spakować na następną misję?
- Co powinienem zapakować na jutro? – spytał Pewdie’go, który leżał na swoim łóżku i przeglądał notatnik. – Coś szczególnego chcesz?
- Już jesteśmy spakowani – odparł blondyn. – Wykorzystałem czas, gdy spałeś i nieco poszperałem. Przy kanapie masz plecaki, możesz sobie przejrzeć, czy nie chcesz czegoś tam dorzucić albo wyrzucić.
- Och, już się tym zająłeś? Okay… - Cry był nieco zaskoczony, ale uklęknął przy plecakach i zaczął je przeszukiwać. Rzeczywiście, wszystko było zapakowane, Pewdie niczego nie pominął. Mieli trochę broni, nóż sprężynowy, mnóstwo naboi, jakąś cieplejszą bluzę, latarkę, linę… Nie było nawet skrawka wolnego miejsca, przedmioty były strasznie upchane. Cry znalazł w środku także pudełko na prowiant, a obok ekwipunku stały dwie butelki z wodą.
- Niczego nie brakuje, świetnie to zapakowałeś…
- Dziękuję. Coś musiałem robić, skoro ty nie byłeś przytomny – Felix odłożył w końcu notes i z ciężkim westchnięciem wstał z łóżka. – Chodź.
- Gdzie? – brunet podniósł się z ziemi i podążył za przyjacielem. – Gdzie ty chcesz iść?
- Idę porozmawiać z panią… Tinkle? No, tą staruszką. Może powie nam coś ciekawego o tej całej grze, o Alice… Może być przydatna.
Cry skinął tylko głową, wychodząc z mieszkania.

Obaj zeszli na dół, na pierwsze piętro. Drzwi do mieszkania pani Tinkle były dość niepozorne, ale wycieraczkę, która przed nimi leżała można było zauważyć z daleka. Krzykliwe wzorki otaczały nie mniej krzykliwy napis „Witajcie” i widać było, że co jak co, ale o czystość tej wycieraczki na pewno dbała – wyglądała, jakby co dopiero ją kupiono. Pewds niepewnie spojrzał na Cry’a, po czym delikatnie zapukał do drzwi. Gracze usłyszeli kroki i jakieś wesołe podśpiewywanie, a chwilę po tym drzwi stanęły otworem, ukazując sylwetkę drobnej staruszki w błękitnej spódnicy i garsonce. Pani Tinkle wyglądała na zachwyconą widokiem swoich gości i natychmiast zaprosiła ich do środka.
- Jak się cieszę, że mnie odwiedziliście! Rzadko kiedy miewam gości, czasami wpadnie do mnie pan Wilson spod czwórki, ale z nim kompletnie nie da się rozmawiać… No a pozostali goście przysłani przez Alice nigdy nie opuszczają swoich mieszkań… Ja nie wiem, nieśmiali są może, albo grubiańscy jacyś…
Pewdie i Cry słuchali przez chwilę szczebiotania staruszki, ale jej słowami zainteresowali się dopiero przy wzmiance o Alice.
- Inni goście przysłani przez Alice? Często tutaj przychodzą? – spytał się Pewds, wchodząc za panią Tinkle do salonu. Pokój był dość dziwny, miał jasne ściany i meble z jasnego drewna. Na środku stał mały stoliczek, dokładnie pomiędzy starą, beżową kanapą a fotelem, obłożonym różnymi poduszkami. Najbardziej jednak rzucały się w oczy kwiaty, stojące w doniczkach na parapecie i pod ścianami, a także wielki regał z kilkoma rzędami porcelanowych lalek. Wybrakowanych lalek. Parę z nich nie miało oka, nosa czy jakiejś innej kończyny. Leżały w równych odstępach, wszystkie ubrane w wymyślne i bogato zdobione suknie. Gdy tylko mężczyźni je zauważyli, przestali się czuć tak bezpiecznie i komfortowo.
- To zależy. Czasami potrafię mieć kilku gości w ciągu dwóch tygodni, ciężko jest się wtedy wyrobić ze sprzątaniem, ale czasem nie przychodzi nikt nawet przez pół roku – odparła staruszka, po czym zauważyła, że gracze przyglądają się jej wystawie lalek. – Czyż nie są piękne? Kolekcjonowałam je całe życie. Co prawda, nie wszystkie przeżyły do dzisiaj, ale nie mam jak ich zreperować, więc niektórym brakuje części. Ale te sukienki!
- Tak, cudne są… - mruknął Cry, niezbyt pewnie.
- Prawda? Ależ chłopcy, siadajcie na kanapie, już wam parzę herbatę…

Pani Tinkle poczłapała do kuchni, zostawiając mężczyzn samych. Żaden z nich nie odzywał się, obserwowali tylko półkę z lalkami lub szafkę z kwiatowymi zdobieniami. Widać, że raczej nie było w tym pokoju żadnych nowszych rzeczy, wszystkie z nich wyglądały na co najmniej trzydziestoletnie już starocie.

- O co ją spytamy? – szepnął Pewds, nachylając się do Cry’a. – Proponuję wypytać o „gości”. To podejrzane, że było tu więcej osób, które musiały przechodzić przez ten koszmar.
- Jasne, spróbujmy. Można się też dowiedzieć czegoś konkretnie o Alice. Może to nam nieco rozjaśni sytuację…

Nagle do pokoju wkroczyła Pani Tinkle, niosąc ze sobą herbatę w dzbanku i dwie porcelanowe filiżanki. Nalała herbaty do naczyń, wyciągnęła z jednej z szafek pudełko, z którego wyciągnęła ciasteczka, po czym usiadła na fotelu, naprzeciwko swoich gości.

- Częstujcie się, proszę – z uśmiechem wskazała czekoladowe ciastka, sama biorąc jedno z nich. Mężczyźni także uśmiechnęli się uprzejmie, spełniając polecenie kobiety. Przez chwilę panowała cisza, przerywana czasem mlaskaniem przy jedzeniu oraz tykaniem zegara, który wisiał na ścianie. W końcu Cry postanowił zabrać głos i wypytać nieco staruszkę.

- Pani Tinkle… - zaczął, starając się być uprzejmym i nie nachalnym jednocześnie. – Mam do pani parę pytań i nie ukrywam, że chciałbym poznać odpowiedzi na nie…
- Ależ kochaniutki, nie krępuj się – odparła. – Czego wam trzeba?
- Chcemy wiedzieć coś więcej o pozostałych ludziach przesłanych przez Alice. Czy może nam pani powiedzieć coś o nich? Może mówili coś o sobie?
- Nie, niestety nie są zbyt kontaktowi. Jesteście pierwszymi gośćmi, którzy przyszli ze mną porozmawiać, jeśli mam być szczera – staruszka posmutniała nieco. – Smutni ludzie. Zawsze widziałam ich wystraszonych, przygnębionych, czasem podenerwowanych. Zostawali na krótko, czasem nawet nie na noc. Zaraz uciekali. Jeden mężczyzna, wyglądał na starszego od was, w każdym razie celował do mnie z pistoletu i zaczął mi grozić. Ja naprawdę nie wiem czemu, chciałam ich tylko ugościć… Panienka Alice cały czas mnie pociesza, mówi, że znajdą się jacyś milsi, bardziej pokojowi ludzie, no i proszę, wy dwaj się zjawiacie, jak na zawołanie! – uradowana wskazała obu graczy gestem otwartej dłoni. – Bardzo się cieszę!
- Naprawdę, nie ma za co – Pewds uśmiechnął się. – Także się cieszymy, że mamy okazję z panią porozmawiać. A, właśnie, skoro już weszliśmy w ten temat… Jesteśmy niezmiernie ciekawi Alice, bo tyle miłych słów pani o niej mówi, a niestety nie mieliśmy z nią kontaktu bezpośredniego, więc w sumie nigdy jej nie widzieliśmy… Jaka ona jest? Jak długo ją pani zna?

- Alice? Cóż, jest bardzo uprzejmą i pogodną dziewczyną, nie powiem… Zawsze się mną opiekuje, to ona dała mi tą pracę i pozwoliła mi robić to, co lubię. Poza tym, jest naprawdę bardzo kreatywna, cały ten świat to jej dzieło, wyobrażacie sobie? Czyż to nie piękne? – Pewdie spojrzał niepewnie na Cry’a, nawiązując z nim kontakt wzrokowy. Wiedział, że jego przyjaciel ma dokładnie takie samo zdanie w tej sprawie. Tej krainy nie dało się nazwać piękną.

- Oczywiście – powiedzieli to niemal jednocześnie, potulnie kiwając głowami. Pani Tinkle wyglądała na uradowaną, uśmiechała się szeroko. Przeczesała palcami swoje siwe włosy i po chwili ciszy kontynuowała:

 - Znam ją, można powiedzieć, od zawsze. Moim pierwszym wspomnieniem była ona, jej twarz, gdy ocknęłam się na leśnej polanie. Byłam zdezorientowana, nie znałam swojego imienia, nie miałam żadnych wspomnień. A ona o wszystkim mi powiedziała: dowiedziałam się, jak mam na imię, skąd pochodzę i jak wyglądało moje wcześniejsze życie. Zaprowadziła mnie tutaj, do mojego domu, cierpliwie tłumacząc mi wszystkie najważniejsze rzeczy, poinstruowała mnie, jak powinna wyglądać moja praca. Naprawdę, bardzo mi pomogła i wiele jej zawdzięczam, jest wspaniałą osobą – Pani Tinkle upiła łyk herbaty. – Gdyby nie jej pomoc, kto wie, co by ze mną było? Pewnie błąkałabym się po lesie z całkowitą amnezją…

Gracze milczeli, nieco zszokowani. Wizja Alice przedstawiona właśnie przez Panią Tinkle był całkowitym przeciwieństwem tego, co myśleli o stworzycielce tego świata – była bohaterką, pomagała ludziom, była miła i opiekuńcza, zamiast mordować ich, wysyłać w chore gry i patrzeć, jak rozpaczliwie walczą o życie? Nie była chorą psychicznie dziewczyną, sadystką bez serca? Mimo tego, co usłyszeli, nie potrafili w to uwierzyć. Pani Tinkle po prostu nie widziała prawdziwego oblicza Alice. Patrzyła na nią, jak na zbawiciela, opiekunkę, twórcę. Jednak ani Pewdie, ani Cry nie mieli zamiaru niszczyć jej tego wyobrażenia. Lepiej było ją tak zostawić, w wierze w cudowne czyny Alice.

Dokończyli herbatę, zjedli jeszcze kilka ciasteczek i chwilę rozmawiali ze staruszką, ale gdy na zegarze wybiła siedemnasta zdecydowali, że pora już iść. Pożegnali się, podziękowali za gościnę i wśród komplementów dotyczących pysznej owocowej herbaty i ciasteczek opuścili mieszkanie Pani Tinkle.
- To jest aż niemożliwe – stwierdził Cry, gdy drzwi zamknęły się za nimi. Powoli wszedł po schodach na górę i otworzył ich mieszkanie. – Widziałeś to uwielbienie? Gdyby mogła, postawiłaby Alice ołtarzyk na szafce…
- Też byłem w szoku. Jak- jak można w ogóle ją lubić? To groźna wariatka, nie opiekunka do zagubionych staruszek, do jasnej cholery.
- Wątpię, żeby Pani Tinkle miała jakieś życie poza tym tutaj. Dla mnie wygląda to raczej, jakby została stworzona przez Alice, która wykreowała jej życie i użyła jej do własnych celów. W tym momencie nawet się nie dziwię – po prostu jest wdzięczna, w końcu ta „groźna wariatka” sprawiła, że może wieść normalne życie – Cry położył się na łóżku i westchnął cicho. – Nie wiem, nie rozumiem czynów Alice. Działa w dziwny, niewytłumaczalny sposób. Robi co chce, mówi co chce i ma pełną świadomość, że nic jej nie można zrobić.
- Skończmy to szybko, okay? – mruknął Felix. – Mam już naprawdę dość tego wszystkiego.

Zapadła cisza. Gracze nie mieli pojęcia, co robić, co mówić, czym się zająć. Pewds przez chwilę bawił się jakąś monetą nieznanej waluty, którą znalazł na komodzie przy łóżku, obracając ją w palcach, ale po pewnym czasie i to mu się znudziło. Rozejrzał się po pokoju i jego wzrok natrafił na telewizor i stertę płyt DVD leżących obok.
- Hej, zobaczmy jakiś film! – podszedł do półki i przez chwilę szukał tych kilku płyt, które widział dnia poprzedniego. – Strasznie dużo tu filmów z DiCaprio. Myślisz, że Alice jest jego fanką, albo coś?
- Nawet nie chcę wiedzieć – odparł Cry, ale zbliżył się do Szweda, by zobaczyć jakie filmy znalazł. – Ale mogę coś z nim zobaczyć. Facet jest cholernie przystojny, nie uważasz?
- Mój boże, oczywiście, że jest! – Pewds zaśmiał się. – Wyszedłbym za niego, gdybym mógł.
- Poważnie?
- Tak, Leo jest niesamowity. Nie dość, że świetny aktor, to jeszcze ciacho.
- Coś czuję, że to będzie wyglądało jak typowa nocka dwóch nastolatek – Cry przeglądał filmy, szukając czegoś do obejrzenia. – Będziemy siedzieć i piszczeć, jak cudny jest Leonardo.
- Brzmi jak plan. Ale będzie też bitwa na poduszki, robienie sobie makijażu nawzajem i pogaduszki o chłopakach do rana? – Pewdie zamrugał, wyciągając dłoń przed siebie. Cry zaśmiał się, widząc minę przyjaciela.
- Chciałbyś. To co, może… eh, ciężko się zdecydować. Coś z nowszych czy raczej starsze filmy?
- Cokolwiek, byleby nie „Titanic”. Może… „Wielki Gatsby” był całkiem dobry, widziałeś?
- Nie, niestety nie. Jeśli chce ci się oglądać to jeszcze raz, to możemy zobaczyć – stwierdził Cry, a Pewds zgodził się na tą propozycję.

Brunet przeszukał kuchnię w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia, a Pewdie włączył film. Po chwili z kuchni dobiegł go uradowany głos Cry’a.
- Znalazłem popcorn! Prawie jak w kinie, robimy? – spytał, potrząsając małą paczką.
- Jasne, wkładaj do mikrofalówki, ja poszukam czegoś do picia.

W ciągu pięciu minut mieli gotowe zapasy na czas seansu. Zsunęli razem swoje łóżka, tak, by mogli na nich siedzieć podczas oglądania filmu i rozpoczęli swój filmowy maraton z Leonardem DiCaprio. Cry co chwilę komentował zdarzenia na ekranie, przy okazji urozmaicając akcję swoimi tekstami. Czasami Pewds coś dopowiadał, czasem przypomniał sobie coś ważnego, co akurat nawiązywało do akcji filmu i kończyło się na tym, że zamiast śledzić dalszy rozwój wypadków, gracze kompletnie tracili zainteresowanie filmem i zajęli się rozmową. Popcorn zniknął właściwie po piętnastu minutach po rozpoczęciu oglądania, ale obaj byli zbyt leniwi, żeby ruszyć się z miejsca i dorobić go więcej. Gdy na ekranie pojawiły się napisy końcowe, Cry zwlókł się z łóżka i poszedł z miską dorobić popcornu. Tym razem wybrali „Złap mnie jeśli potrafisz” i mimo tego, że obaj go już widzieli, oglądanie go wspólnie było znacznie zabawniejsze. Nawet nie zauważyli, kiedy na zegarze pojawiła się dwudziesta, dwudziesta pierwsza… Dobrze się bawili dodając głupie komentarze, kłócąc się na różne niezbyt ważne tematy dotyczące wyglądu różnych aktorów i ich umiejętności, czy zwyczajnie rozmawiając o rzeczach niekoniecznie związanych z treścią filmu.

Została im mniej więcej połowa do obejrzenia i nastąpił jeden z nielicznych momentów ciszy, kiedy to mężczyźni skupili się na akcji i fabule, zamiast zajmować się wydurnianiem. Po niezbyt długim czasie Pewdie stwierdził, że zrobiło się nieco za cicho i za nudno, ale kiedy próbował zaczepić Cry’a, by z nim porozmawiać, zostawał uciszony. Nieco obrażony wpatrywał się więc w postacie ruszające się po ekranie telewizora, jednak nie skupiał się na tym. Myślał. Głównie o rozmowie z Panią Tinkle na temat Alice i ogółem, o całej tej grze. Męczyło go to okropnie i bardzo chciał wrócić do domu, ale po ostatniej rozgrywce… To już była przesada. Nigdy więcej nie chciał cierpieć. Nigdy więcej nie chciał widzieć, że Cry cierpi.

Spojrzał na swojego przyjaciela. Jeśli ta gra kiedykolwiek zrobiła cokolwiek dobrego, to jedynie to, że całe te niebezpieczeństwa umocniły ich przyjaźń. Przez cały czas muszą przecież uważać na siebie nawzajem, pomagać sobie i wspierać się w momentach strachu czy paniki. Naprawdę, ich przyjaźń stała się mocniejsza i to cieszyło Pewdie’go. Co prawda, zawsze byli dobrymi przyjaciółmi, ale teraz? Pewds wiedział, że po tej grze ich relacje będą tylko lepsze. Z drugiej strony, nadal niepokoiły go słowa, które znalazł w notesie. Nie rozumiał ich kompletnie i bał się tego, co mogły oznaczać. Tęsknił za Marzią, kochał ją bardzo. Nie miał pojęcia, kogo innego poza nią mógłby kochać, ale w tym momencie jedyną osobą, która przychodziła mu na myśl, był Cry. Było to absurdalne i Pewdie nie chciał tego do siebie dopuścić. „Alice znowu ze mnie drwi. To nie Cry, to nie jest żadna osoba. Ale ona chce, żebym się nad tym zastanawiał. Tylko po co?” – myślał, chrupiąc popcorn i tępo wpatrując się w telewizor. Coś mu tu nie pasowało.
- Hej, stary, wszystko w porządku? – głos Cry’a wyrwał blondyna z intensywnych myśli. Szwed spojrzał się na niego, nieco zdezorientowany, po czym powiedział:
- Tak, wszystko w porządku. Zawiesiłem się nieco. Wiesz, trochę się zmęczyłem.
- Posunąć się? Możesz się położyć…
- Nie musisz się przesuwać – mruknął, po czym zwinął się w kłębek, kładąc głowę na kolanach Amerykanina. – Ale masz twarde nogi…
- Trochę się ćwiczyło, same mięśnie – zażartował Cry, starając się nie ruszać. Pewds ułożył się wygodniej i resztę filmu dooglądał na leżąco.

Cry zamarł. Nie chciał się ruszać, żeby nie przeszkadzać przyjacielowi za bardzo, ale jednocześnie był dość zaskoczony faktem, że leży mu na kolanach jego najlepszy kumpel. Cóż, cieszyło go to, ale nie rozumiał, co kierowało Pewdie’m. Przecież proponował, że się przesunie, to naprawdę nie był wielki problem, ale z jakiegoś powodu jego propozycja została odrzucona i teraz Pewds przyciskał policzek od jego uda, kuląc się. Cry przez chwilę wpatrywał się w jego twarz, nie mogąc oderwać wzroku od jego bladej, oświetlonej światłem ekranu skóry, kompletnie roztrzepanych i wpadających mu do oczu włosów, no i w końcu samych oczu – pięknych, błękitnych oczu, które zamiast w niego wpatrzone były w telewizor. Cry czuł lekkie kłucie w klatce piersiowej, gdy obserwował spokojne oblicze swojego przyjaciela. Przebywanie z nim tak blisko go bolało. Tak bardzo chciał jeszcze bardziej zmniejszyć ten dystans, zmienić relacje między nimi… Ale wiedział, jak mogłoby się to skończyć, a wszelkie kłótnie w trakcie przechodzenia przez tą koszmarną grę były niezbyt wskazane. Musiał wytrzymać. Musiał sobie z tym jakoś poradzić, nie miał wyjścia.

Film skończył się i Pewds chcąc nie chcąc musiał się odsunąć, by Cry mógł wstać. Zdecydowali, że obejrzą jeszcze jeden, ostatni film, „Incepcję”. Brunet włączył płytkę, usiadł na łóżku i seans rozpoczął się. Tym razem jednak Pewdie nie leżał na udach swojego przyjaciela, za to Cry rozłożył się wygodnie na nogach Szweda. Na początku rozmawiali chwilę, od czasu do czasu rzucili jakimś komentarzem, ale zdecydowanie oglądali ten film z większą uwagą, niż poprzednie dwa. Pewds w ciszy i skupieniu pochłaniał kolejne fragmenty fabuły, próbując dobrze zrozumieć przekaz, ale Cry nie zwracał już tak wielkiej uwagi – był dość zmęczony i ledwo mu się udawało być przytomnym. Blondyn zresztą szybko to zauważył, kiedy głowa przyjaciela zaczynała mocniej opierać się na jego nogach.
- Hej, śpisz? – zapytał, ruszając nogą, by go w razie czego zbudzić. – Jak jesteś śpiący, to przebierz się w piżamę i idź spać, obejrzę to sobie sam…
- N-nie, nie śpię – wymamrotał Cry, niezbyt wiarygodny. – Jeszcze trochę, wytrzymam…

Po kilku minutach spał zupełnie, dłonią trzymając materiał spodni Pewdie’go. Szwed nie miał możliwości poruszenia się, przeczekał więc w takiej pozycji do końca filmu. Gdy napisy końcowe pojawiły się na ekranie, mężczyzna spojrzał na wtulonego w niego bruneta i westchnął ciężko. Nie może go przecież tak brutalnie zrzucić, skoro już śpi…

Znowu, jak natrętna mucha, to zdanie znów pojawiło się w jego umyśle. „Kogo tak naprawdę kochasz?”. Felix przeklinał w myślach fakt, że w ogóle je przeczytał. Powinien był zostawić to cholerstwo w spokoju i nawet nie próbować go czytać. A teraz? Skończył zastanawiając się, czy może się zakochać we własnym przyjacielu. Co prawda, Cry nie był brzydki, wręcz przeciwnie – była z niego przystojna bestia. Ale to nie zmieniało faktu, że mimo wszystko był facetem, był jego najlepszym kumplem i nie był w stanie poczuć do niego innych uczuć poza przyjaźnią. Tak przynajmniej myślał.

Przez chwilę wpatrywał się w twarz śpiącego Cry’a, po czym, z głośnym westchnięciem spróbował powoli się  wysunąć spod jego głowy tak, by go nie obudzić. Podłożył poduszkę, delikatnie przesunął mu głowę, by spoczęła na tej poduszce i jego plan prawie by się powiódł, gdyby nie ta ręka, która trzymała go za nogawkę. Chwycił Cry’a za dłoń i drugą ręką wyszarpał materiał spodni spod palców Amerykanina. Potem przesunął go na jego łóżko, przykrył go kołdrą i życzył mu dobrej nocy.

Sam przebrał się w piżamę, wyłączył telewizor i także położył się spać. Miał dość wszystkiego. Miał dość tej gry, ciągłego niebezpieczeństwa i tych wątpliwości, które napadły go po przeczytaniu jednego głupiego zdania. Nie. To wszystko było pochrzanione i naprawdę nie chciał o tym myśleć. Na pewno nie chodziło o Cry’a. Na pewno chodziło o Marzię.
Marzia.
Pewds skupił na niej wszystkie swoje myśli, wspominając ich relację. Ją kochał, naprawdę. I o niej będzie myślał, ona doprowadzi go do końca tej gry. O niej będzie myślał…

Zasnął szybko, pogrążony w tęsknocie i marzeniach o Marzii. Jednak nie śnił o niej. Śnił o kimś zupełnie innym, o kimś, kto leżał tuż obok niego.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tak właśnie! Rozdział miał być za tydzień, a jest już dzisiaj! Powodem tego jest fakt, iż dziś jest rocznica, odkąd opublikowałam prolog tej historii na tym otóż blogu! Yay! Wiele się zmieniło przez ten rok, łącznie z moją pewnością siebie, podejściem do pisania i mobilizacją (kiedy obiecuję jakiś termin i próbuję się wyrobić - ciężkie czasy xD). No i niestety, jeśli przez rok jestem w stanie napisać tylko... prolog i trzy pełne rozdziały, to moja (i wasza) przygoda z tym blogiem skończy się za jakieś dwa lata ;)
Chcę Wam bardzo podziękować za czytanie tego bloga, mimo tego, że nie ma tu pewnie osoby, która czytałaby to już od pełnego roku xD Anyway, dziękuję serdecznie, bo nie jestem w stanie nawet pojąć, jak komuś może się to podobać i jak można w ogóle tak bardzo się niecierpliwić na kolejne rozdziały. Bez Was pewnie bym nawet nie dotarła do tego momentu, więc jeszcze raz: Dziękuję. Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną przez resztę historii i nie zniechęcicie się mimo moich słabych (czyt. wciąż niezadowalających mnie) umiejętności pisarskich :)

Poza tym, już dawno miałam napisać mojej przyjaciółce Kasu-nyan dedykację za zrobienie mi szablonu. Dzięki ci, Kasumi xD Dedykuję ci ten rozdział, mam nadzieję, że to zmieniło twoje życie xD

Przypisy (a właściwie tylko jeden):
1. To z Leonardem DiCaprio jest na serio. Pewdie w filmiku z Marzią przyznał, że wyszedłby za Leo, a Cry na twitterze napisał, że jest "hot as fuck", więc tak. Pewds i Cry są sobie po prostu przeznaczeni xD
 Filmik Marzii z Felixem znajdziecie TUTAJ (0:26 jest dowód), a tu macie post Cry'a: http://data1.whicdn.com/images/83331763/original.jpg

I, bardzo ważna rzecz: PROSZĘ O GŁOSOWANIE W ANKIECIE, KTÓRA ZNAJDUJE SIĘ POWYŻEJ! Nie ukrywam, że na każdą z tych gier mam pomysł, ale nie umiem się zdecydować. Może wygrać tylko jedna, reszty nie umieszczę w późniejszych rozdziałach, dlatego to takie ważne. Proszę o pomoc, bardzo. A jeśli macie inne pomysły na 4 rozdział, możecie pisać w komentarzach pod tym postem. Z góry dziękuję :) (tak, jeszcze nie mam gry na rozdział, który właśnie zaczęłam, jestem beznadziejna xD)
I to w sumie tyle. Do zobaczenia kiedyś tam, mam nadzieję, że wytrwacie jeszcze trochę z tymi wypocinami <3
Kocham Was i Brofist przybijam ~Maru